"O carballo de Luxís" homenaxea ao Día da Árbore
Por iniciativa da Comisión Crecente Vega e co apoio do Concello de Castro de Rei, a editorial Espiral Maior publicou recentemente o libro “O mundo nun puño de remol (poesía póstuma)” do poeta Xosé Crecente Vega. Adiantándonos ao 21 de marzo, celebramos o Día da Árbore compartindo un dos poemas inéditos recollidos neste libro: “O carballo de Luxís”.
O CARBALLO DE LUXÍS
É un carballo avó, de centos de anos,
abrigo e honor da casa de Luxís.
É un dos millor feitos e máis sanos
e máis grandes que medran no país.
Non o abrazan tres homes. Unhas canas
largas e gordas coma troncos ten.
¡Ben se lle ve que enraizou con ganas
de chegar algún día a ser alguén!
Do sol non pode nin siquera un fío
romper aquela folla tan tupida.
Á súa sombra non se sinte o estío.
O seu frescor é un frescor de vida.
Está gardado a vella casa nobre,
o pazo de Luxís - que así se chama-.
Alí naceu e medra aínda e cobre
máis dun tego de terra coa súa rama.
Ás veces fala coma o que aloumiña,
cos seus miles de lenguas chachabellas.
Marmura, ben seguro, en voz baixiña,
vellos contos de mozas e de vellas.
Ou quizabes pola alma dos velliños
que se foron da casa, rezará...;
pola alma dos petrucios difuntiños
dos que el endexamais se esquencerá.
Outras veces semella un gran xigante
na voz que deixa oír, ronca e potente.
É coma un aristócrata: arrogante.
É coma un héroe mítico: impoñente.
Por eso toda a xente no camiño
se para a mirar pra el con reverencia.
É que gozan con velo, por cariño;
que lle teñen respeto, por concencia.
E sábese que cando se finou
o señor derradeiro do lugar,
falando do carballo, así falou:
"É o vello amigo desde vello Lar.
Segundo o respetaron vosos pais,
así quero tamén que o respetedes.
Non se lle corte cana endexamais.
Nunca esmoucado foi: non o esmouquedes".
